آقای من...

من شدم خلق که چون مهدی زهرا باشم...
طی شد این عمر تو دانی به چه سان ؟
پوچ و بس تند چونان باد دمان
همه تقصیر من است ، این که خود می دانم
که نکردم فکری، که تعمق ننمودم روزی ، ساعتی یا آنی
که چه سان می گذرد عمر گران؟
کودکی رفت به بازی ، به فراغت ، به نشاط
فارغ از نیک و بد و مرگ و حیات
همه گفتند :« کنون تا بچه است ، بگذاربد بخندد شادان که پس از این دگرش فرصت خندیدن نیست ؛ بایدش نالیدن».
...من نپرسیدم هیچ که پس از این ز چه رو بایدم نالیدن؟
هیچ کس نیز نگفت زندگی چیست؟ چرا می آییم ؟ به چه سان باید رفت ؟
پس از این چند صباح ، به کجا باید رفت ؟ با کدامین توشه به سفر باید رفت؟
...نوجوانی سپری گشت به بازی ، به فراغت ، به نشاط
فارغ از نیک و بد و مرگ و حیات
بعد از آن باز نفهمیدم من ، که چه سان عمر گذشت
لیک گفتند همه :« که جوان است هنوز ، بگذارید جوانی بکند ، بهره از عمر برد ،کامروایی بکند
بگذارید که خوش باشد و مست ، بعد از این باز ورا عمری هست.»
یک نفر بانگ برآورد :« از هم اکنون باید فکر فردا بکند»
دیگری آوا داد:« که چو فردا بشود ، فکر فردا بکند»
سومی گفت:« همان گونه که دیروزش رفت ، بگذرد امروزش ، همچنین فردایش».
با همه این احوال ، من نپرسیدم هیچ که چه سان جوانی بگذشت
آن همه قدرت و نیروی عظیم به چه ره مصرف گشت؟
نه تفکر ، نه تعمق ، نه اندیشه دمی
عمر بگذشت به بی حاصلی و مسخرگی
چه توانی که ز کف دادم مفت
من نفهمیدم و کس هیچ نگفت
قدرت عهد شباب ، می توانست مرا تا به خدا پیش برد
لیک بیهوده تلف گشت جوانی، هیهات!!!
...ای صد افسوس که چون عمر گذشت ، معنی اش فهمیدم
حال می فهمم هدف از زیستن این است رفیق!
من شدم خلق که با عزمی جزم و دلی مهدی عزم
پای از بند هواها گسلم ، پای در راه حقایق بنهم
فارغ از شهوت و آز و حسد و کینه و بخل
مملو از عشق و جوانمردی و زهد، در ره کشف حقایق کوشم
شربت جرأت و امید و شهادت نوشم
زره جنگ برای بد و ناحق پوشم
ره حق پویم و حق جویم و پس حق گویم
آنچه آموخته ام بر دگران نیز نکو آموزم
شمع راه دگران گردم و با شعله ی خویش ره نمایم به همه گر چه سراپا سوزم
...من شدم خلق که چون مهدی زهرا باشم
نه چنین زاید و بی جوش و خروش
عمر بر باد و به حسرت خاموش.
شعر از سپیده کاشانی با اندکی تلخیص.